Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Αποτελέσματα Φοιτ. Εκλογών στην Ρόδο

Μεσογειακών Σπουδών

ΨΗΦΙΣΑΝ              343
ΕΓΚΥΡΑ                 332
ΑΚΥΡΑ                      11

ΔΑΠ                         181      54.52%
ΠΑΣΠ                        80     24.10%
Φ.Α.ΠΑ. ΕΑΑΚ       28       8.43%
ΠΚΣ                            26       7.83% 
Δίκτυο Intifada      15      4.52%
ΛΕΥΚΑ                        2       0.60%


ΠΤΔΕ

ΨΗΦΙΣΑΝ                329
ΕΓΚΥΡΑ                   317
ΑΚΥΡΑ                       12


ΔΑΠ                           206     64.98%
ΠΑΣΠ                           58     18.30%
ΠΚΣ                               53     16.72%
ΛΕΥΚΑ                          0       0.00%




ΤΕΠΑΕΣ

ΨΗΦΙΣΑΝ                272
ΕΓΚΥΡΑ                   265
ΑΚΥΡΑ                          7


ΔΑΠ                           181     68.30%
ΠΚΣ                             38     14.34%
ΠΑΣΠ                          36     13.58%
Κ.ΑΝ.ΑΡ.ΝΗ.             10       3.77%
ΛΕΥΚΑ                         0 0.00%

Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

O Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Αιγαίου, σας προσκαλεί σε Εκδήλωση - Συζήτηση, με θέμα:
«Η Ανώτατη Εκπαίδευση στην Ελλάδα Σήμερα:
Το Πανεπιστήμιο που μας επιβάλλουν –
το Πανεπιστήμιο που θέλουμε» 


Προσκεκλημένος Ομιλητής: 

Γιάννης Μαΐστρος, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

Αντιπρόεδρος ΠΟΣΔΕΠ-ΑΕΙ

(Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού ΑΕΙ) 

Τετάρτη, 12 Μαρτίου, 13.00

Αίθουσα Διαλέξεων 1, Κτίριο Κάμειρος, Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 

Στη συζήτηση θα διερευνηθούν τα κρίσιμα ζητήματα των Πανεπιστημίων που επιμένουν να προσφέρουν εκπαίδευση υψηλού επιπέδου στην ελληνική κοινωνία, όπως: τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, η χρηματοδότηση Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, ο 'πρότυπος εσωτερικός κανονισμός', το νομοσχέδιο για τις μεταπτυχιακές σπουδές, ο νόμος για την έρευνα, τα οικονομικά αιτήματα των πανεπιστημιακών, κ.λπ.
Ο Σύλλογος προσκαλεί στην εκδήλωση αυτή τα μέλη ΔΕΠ, το Διοικητικό προσωπικό και τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Η εκδήλωση είναι ανοικτή στα μέλη της Κοινωνίας της Ρόδου, που ενδιαφέρονται να ενημερωθούν και να συμμετάσχουν στις συζητήσεις για την πορεία της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα, καθώς και το μέλλον του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Και τώρα αρχίζουν τα όμορφα…

            Φοιτητικές εκλογές… Το όνειρο κάθε εκολαπτόμενου μίνι συνδικαλίσκου για την προώθησή του στο “Κόμμα”. Θα σου δώσουν το χέρι, θα σου χαμογελάσουν όπως οι μεγάλοι πολιτικοί, τα είδωλά τους, θα ταπετσάρουν τους τοίχους με αφίσες, θα σου μοιράσουν το πρόγραμμα σπουδών που θα έπρεπε να σου δώσει η γραμματεία, θα σου δώσουν τον νέο οδηγό πόλης, αυτή τη φορά με διαφήμιση pizza Hut, γιατί η Fun πτώχευσε… Μεγαλοστελέχη θα σας λένε πάμε “στου Dome” να δούμε την Βάνα-Μπάρμπα και τον εθνικό Μαλάκα με το σκύλο του. Θα σας λύσουνε τον γόρδιο δεσμό, θα φτιάξουν ένα ποτάμι από το παλιό κτήριο στο καινούργιο, με γεφυράκι προς το κυλικείο. Θα βελτιώσουνε την ποιότητα του φαγητού στην λέσχη (αντί για αβραστο κοτόπουλο θα τρώμε καμένο), θα σας οδηγήσουνε στην γραμματεία (που ως γνωστόν μόνο αυτοί ξέρουν που είναι), θα σας αναλύσουν για ποιό λόγο είναι αυτοί η πρωτοπορία, γιατί αυτοί είναι ο σύλλογος, γιατί οι κομμουνιστές και οι αριστεροί βρωμάνε, γιατί πρέπει να έχουμε απουσίες… Θα κερδίσουνε για σένα μια θέση στις ανασκαφές Θαθαθαθαθαθαθαθαθα και ΘΑ.
         Και πάμε και σε εσένα… Θα σου πουν πόση ανάγκη σε έχουν, θα σε κάνουν να νιώθεις κάποιος επειδή μόνο και μόνο έχεις φίλους και φίλες, Θα σου πουν ότι εκεί μέσα είσαι μοναδικός, ότι η γνώμη σου μετράει, ότι θα μπεις και στο ΔΣ, θα σου βρούνε μια δουλειά δίπλα στις μπόμπες του Εθνικού μαλάκα και τα βυζιά της εθνικής Κουκλάρας. Θα βγάζεις πολλά πολλά λεφτά και θα σου φέρονται άψογα τα αφεντικά, θα πίνεις και κανονικά ποτά (!!). Θα είσαι κάποιος στην σχολή, θα μπορείς να τσακώνεσαι με όποιον θέλεις γιατί από πίσω σου έχεις πολύ κόσμο. Θα ξέρεις πότε να πας στο καραβάκι πρώτος για να πάρεις βιβλία, θα ξέρεις ότι οι σημειώσεις θα είναι πάντα στο τραπεζάκι σου. Και τέλος το σημαντικότερο; Θα είναι πάντα δίπλα σου, και όλα αυτά χωρίς κανένα αντάλαγμα.
        Δεν είναι έτσι όμως.. Δεν είσαι κάποιος επειδή έχεις φίλους που θα σε ψηφίσουνε ή επειδή ανήκεις κάπου. Δεν είσαι κάτι για αυτούς παρά ένα κομμάτι κρέας. Είσαι ένα ανεξάρτητο άτομο ανεξαρτήτως φύλου που έχει δικιά του γνώμη, που έχει δύναμη και αυτό είναι το πιο ωραίο στην δημοκρατία ότι και χωρίς να είσαι όλα αυτά που θέλουν έχεις δύναμη και αυτή είναι μέσα στο κεφάλι σου. Έχεις μυαλό και τους φοβίζει πραγματικά να το χρησιμοποιείς, τους φοβίζει να καταλάβεις τι πραγματικά είναι και τι πραγματικά είσαι γι αυτούς. Το μυαλό σου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους την ίδια στιγμή που είσαι ο μεγαλύτερος σύμμαχός τους. Σε θεωρούνε χαζό και χαζή αντίστοιχα, θα πάρουν την ψήφο σου ή την υποψηφιότητά σου και μετά θα σε ξεχάσουν. Ή θα σε εντάξουν και μετά θα σε φανατίσουν, θα σε κάνουν δικό τους. Μετά εσύ θα είσαι αυτός και αυτή που θα μαζεύει κορόιδα, εσύ θα είσαι ο σύνδεσμος με τα υποτιθέμενα χαζά παιδιά. Εσύ θα είσαι ο μάγκας και η κούκλα του πανεπιστημίου και όλοι θα σε θαυμάζουν..
Δεν είσαι όμως χαζός, δεν είσαι ένα κομμάτι κρέας. Έχεις το δικαίωμα να διαλέξεις το Dome και το Angel, αλλά μπορείς να διαλέξεις να κοιτάξεις γύρω σου μπαίνοντας, και μπορείς και να σκεφτείς “που είμαι, τι κάνω, τι θέλω”. Μπορείς να διαλέξεις να ασχοληθείς με τα πραγματικά προβλήματα του πανεπιστημίου, να παλέψεις για κάποια πράγματα, να ενώσεις την φωνή σου με άλλους τόσους που φωνάζουν για αυτά που οι άλλοι θεωρούν αδύνατα. Μπορείς να διαλέξεις να διαβάσεις ένα βιβλίο, μπορείς να διαλέξεις να ακούσεις λίγο μουσική αντί για κλάμα, μπορείς να τους αποδείξεις ότι δεν είσαι χαζός.
Μπορείς να τους πετάξεις τη μπόμπα στο κεφάλι.
Μπορείς να μην τους εμπιστευτείς,
Μπορείς να τους χαλάσεις τα σχέδια,
Μπορείς να τους δείξεις ποιος έχει την δύναμη,
Μπορείς να μην τους επιλέξεις….

Η επιλογή είναι δική σου Σκέψου όμως… Πως θες να σε αντιμετωπίσουν;

Σαν ενα κομμάτι κρέας ή σαν ένα σκεπτόμενο άτομο;



ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του πάζλ της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης είναι και η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση». Μετά τις αναδιαρθρωτικές πολιτικές που επιχειρήθηκαν την τελευταία τετραετία και επιτέθηκαν τόσο στο κοινωνικό κράτος όσο και στο δημόσιο χαρακτήρα κοινωνικών αγαθών (Παιδεία, ελεύθεροι χώροι, καταστολή) και συνεχίζοντας το «εκσυγχρονιστικό» έργο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (Υγεία, ΔΕΚΟ), με το ξεκίνημα της νέας θητείας της η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρεί αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και στο ασφαλιστικό σύστημα. Μέσα στα στενά δικομματικά πλαίσια που ταλαιπωρούν τη χώρα και με το καθεστώς της νεοφιλελεύθερης εναλλαγής ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία τα τελευταία χρόνια η εκάστοτε «μείζων» αντιπολίτευση εξαντλήθηκε στην πλειοδοσία φρασεολογικής αντιπολίτευσης κρύβοντας κάτω από το χαλί στην ουσία τα μεγάλα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, των ομολόγων, των καρτέλ, των «κουμπάρων» και του ανελέητου τζογαρίσματος από κυβερνήσεις και ιδιώτες με τα χρήματα των αποθεματικών ταμείων. Ο χαρακτήρας της ασφάλισης μετατρέπεται από κοινωνικός σε ανταποδοτικό, πλήρως ευθυγραμμισμένο και με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις, ανοίγοντας το δρόμο στο ιδιωτικό κεφάλαιο να μειοδοτήσει στην ουσία ώστε να μετατρέψει από κρατική σε ιδιωτική την ασφάλιση των εργαζομένων, με γνώμονα προφανώς το μέγιστο κέρδος παρά την κοινωνική δικαιοσύνη. Το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό σχέδιο του Γιαννίτση (ΠΑΣΟΚ, 2001) με άκρως νεοφιλελεύθερες πτυχές κατάργησε κεκτημένα χρόνων των εργαζομένων και έφερε τον κόσμο της εργασίας αντιμέτωπο με μια καθημερινότητα η οποία περιλάμβανε όρους όπως ανασφάλιστη εργασία, υποαπασχόληση, προγράμματα stage, 400 ευρώ μηνιαίο μισθό και ακόμα πιο ζοφερές προοπτικές όπως σύνταξη στα 65 χρόνια και κύρια σύνταξη στα 500 ευρώ. Παράλληλα στην Ευρώπη του κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης ενοποίησης έκαναν την εμφάνιση τους όροι όπως εθελούσια έξοδος από την εργασία, precarity (επισφάλεια στην εργασία) και flexicurity (ελαστικές σχέσεις εργασίας), τους οποίους οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούν να μεταγγίσουν στο ελληνικό εργασιακό – ασφαλιστικό καθεστώς ως στοιχεία εκσυγχρονισμού και προόδου. Προφανώς, και επειδή η πολιτική που ακολουθείται σε εκπαίδευση, εργασία αλλά και κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής είναι μία, οι αλλαγές αυτές καθόλου αποσυνδεδεμένες δεν είναι από τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καθώς το Πανεπιστήμιο που οραματίζονται ως κέντρο κατάρτισης και στενής εξειδίκευσης συνδέεται άμεσα με το σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την προσπάθεια κατάργησης κάθε μορφής συλλογικής διεκδίκησης καθώς και η λειτουργία του με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια ανταποδοτικότητας και κερδοφορίας άμεση σχέση έχει με την παραχώρηση του εργαζομένου κατ’ ευθείαν στα χέρια της επιχείρησης και της πολιτικής της. Έτσι λοιπόν με αρκετά από τα κομμάτια του πάζλ ενωμένα, έρχεται η πρόταση της νέας κυβέρνησης για την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, όπως αυτή παρουσιάστηκε και από τις προτάσεις Αναλυτή, Γκαργκάνα οι οποίες βαφτίστηκαν, κατά την προσφιλή τακτική της Νέας Δημοκρατίας, κοινωνικός διάλογος και έδωσαν το πρόσχημα της κοινωνικής συναίνεσης παραγνωρίζοντας την αντίθεση σε αυτές του συνόλου του κόσμου της εργασίας αλλά και του ριζοσπαστικού συνδικαλιστικού χώρου. Και τί περιλαμβάνει η πρόταση αυτή Αλογοσκούφη και Νέας Δημοκρατίας; Κατά κύριο λόγο την εισαγωγή της κοινωνίας στο νεοφιλελεύθερης κοπής σύστημα των «τριών πυλώνων» (κατώτατη σύνταξη, επαγγελματικά αντί επικουρικά ταμεία και ηγεμονική θέση της κοινωνικής ασφάλισης) και του πλήρους διαχωρισμο΄που του κλάδου υγείας από τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι επιδιώξεις της κυβέρνησης είναι η θέσπιση κατώτατης εθνικής σύνταξης στα 500 ευρώ χρηματοδοτούμενη από τη φορολογία και όλες τις υπόλοιπες παροχές να καλύπτονται από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ατομικά δηλαδή, από το εισόδημα του κάθε εργαζομένου. Προφανώς με την προοπτική αυτή εμπεδώνεται και ο κυρίαρχος ρόλος της ιδιωτικής ασφάλισης όπως και η μετατροπή της κοινωνικού χαρακτήρα επικουρικής σύνταξης σε ιδιωτική επαγγελματική ασφάλιση. Επίσης, η συρρίκνωση του αποθεματικού ταμείου στα 31 δις ευρώ δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες εργασίας για τους νεοαπασχολούμενους καθώς δεν επαρκούν για τις παροχές προς αυτούς με συνέπεια να εξαναγκάζονται σε ανασφάλιστη εργασία, προγράμματα stage (ενοικίαση εργαζομένων από ιδιωτικές εταιρίες) και εν τέλει οδηγούμαστε σε νέους εργαζόμενους χωρίς επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα πλήρως εξαρτημένους από τον ιδιωτικό παράγοντα και απροστάτευτοι οικονομικά και ασφαλιστικά από το κράτος. Πέρα από τους νέους εργαζόμενους όμως η επίθεση αφορά και τα όρια συνταξιοδότησης που θα επιχειρηθεί να αυξηθούν σε συνδυασμό με τον αποχαρακτηρισμό ορισμένων βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων όπως και τη μείωση των αναπηρικών συντάξεων, τομείς οι οποίοι εύκολα παραβλέπονται σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία κοινωνικού κράτους. Έτσι στην ουσία, χωρίς ποτέ να πλήτετται παρ’ όλα αυτά η ανεργία η υποαπασχόληση, το καθεστώς ημιμονιμότητας και των συμβασιούχων, επιχειρείται μια βαθειά αναδιαρθρωτική τομή σε επίπεδο κοινωνίας και με κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Στην ουσία μπορούμε να πούμε ότι δημιουργείται ένα καθεστώς δοκιμαστικής, ανασφάλιστης εργασίας χωρίς επαγγελματική και ασφαλιστική κατοχύρωση στο οποίο εξωθούνται οι νέοι εργαζόμενοι στο ηλικιακό όριο 25-35 ετών. Μόλις ολοκληρώσουν αυτό το στάδιο της απασχόλησης, θα έρθουν αντιμέτωποι με το στάδιο της επανακατάρτισης με όρους στενής ειδίκευσης και ομηρίας από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις (συμπληρωματικά με αυτό λειτουργούν προφανώς και οι αλλαγές στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης). Εκεί επαγγελματικά και ασφαλιστικά εξαρτημένοι από τις επιχειρήσεις θα αναγκάζονται να εργάζονται με ασθενή τη δυνατότητα συνδικαλιστικής παρέμβασης και απούσα τη δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων. Παράλληλα, και εδώ έρχεται το κοινωνιολογικό του ζητήματος οι νέοι εξαναγκάζονται να ζουν περισσότερο καιρό εξαρτημένοι οικονομικά από τους γονείς τους, κατάσταση που φυσικά οδηγεί σε περαιτέρω συντηριτικοποίηση της κοινωνίας και προωθεί το ξερίζωμα από τη νεολαία του ριζοσπαστισμού που οφείλει να τη διακρίνει και που ιστορικά έχει οδηγήσει σε μεγαλειώδη κινήματα. Τέλος, το στάδιο της εξόδου από την εργασία παρατείνεται αδιακρίτως και οδηγείται στο ηλικιακό όριο των 70 χρόνων, στην ουσία καθιστώντας τη μετάβαση από την εργασία στη σύνταξη δύσκολη για πολλούς εργαζομένους και ως εκ τούτου εφευρίσκονται διάφορα τρικ όπως αυτό της πριμοδότησης της εθελούσιας εξόδου από την εργασία. Όσον αφορά τώρα τον περιβόητο κοινωνικό διάλογο , η θέση της αριστεράς οφείλει να είναι απέναντι σε αυτόν από τη στιγμή που αποδεδειγμένα δεν υπάρχει ειλικρίνεια ούτε και φερεγγυότητα από τη μεριά της κυβέρνησης αλλά και από τη στιγμή που αυτός δεν απευθύνεται στην κοινωνία αλλά σε συμβιβασμένες ηγεσίες συνδικαλιστικών και μη οργανώσεων. Ακόμη η συνδιαλλαγή με μια κυβέρνηση η οποία χρωστά ακόμα 75 δις ευρώ στους εργαζομένους από τα αποθεματικά ταμεία μόνο απατηλή μπορεί να είναι. Συνεπώς, σε μια τέτοια συγκυρία είναι χρέος της αριστεράς να προασπίσει τον κοινωνικό και δημόσιο χαρακτήρα της ασφάλισης, να επαναδιεκδικήσει το δημόσιο αγαθό της υγείας στα πλαίσια ενός κοινωνικού κράτους, να έρθει σε ρήξη με την αγοραία αντίληψη του κεφαλαίου, φέρνοντας στο προσκήνιο τον εργαζόμενο και τις ανάγκες του και να συνολικοποιήσει της αντιστάσεις σε μια Ευρώπη που δέχεται την ίδια επίθεση από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μετατρέποντας την από Ευρώπη του κεφαλαίου σε Ευρώπη των λαών, των κινημάτων και της ελπίδας.

Μέλη ΔΕΠ, 407

Σύμφωνα με το ΠΔ 407/80 για τη κάλυψη έκτακτων πραγματικών αναγκών διδασκαλίας και έρευνας είναι δυνατή η πρόσληψη διδασκόντων με συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου. Η χρησιμοποίηση εποχικών Διδασκόντων 407 ενώ ξεκίνησε με το πρόσχημα της κάλυψης εκτάκτων αναγκών σε κάποια περιφερειακά Πανεπιστήμια έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις στην εκπαιδευτική –ερευνητική λειτουργία των πανεπιστημίων, καθώς πλέον η έννοια του συμβασιούχου αγγίζει το ½ των διδασκόντων στα περιφερειακά ιδρύματα και το ¼ των διδασκόντων στα ιδρύματα όλης της Ελλάδας. Η νέα αυτή πραγματικότητα αποτελεί απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που έχουν ληφθεί από το άρχον συγκρότημα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), έχει συνδιαμορφωθεί στο επίπεδο Ευρωπαικής Ένωσης και ευθυγραμμίζεται με τις προσπάθειες απορρύθμισης τόσο στο χώρο της παιδείας όσο και στον χώρο της εργασίας.
Η Μπολόνια της απασχολησιμότητας και του νέου μοντέλου ευέλικτων σχέσεων εργασίας, έρχεται να εφαρμοστεί και στο εσωτερικό της ανώτατης εκπαίδευσης. Όλο και περισσότερο η υλοποίηση του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών ανατίθεται σε συμβασιούχους διδάσκοντες που εργάζονται σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας. Πόσο μάλλον όταν συνεχώς τεμαχίζονται οι πιστώσεις (ανάθεση διδασκαλίας και προβλεπόμενες αποδοχές) και μετατρέπονται σε μερικώς απασχολούμενους ή ακόμη και ωρομίσθιους με όλο και λιγότερα εργασιακά δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένα φθηνό εργατικό δυναμικό που πλέον καλύπτει όλο και περισσότερο πάγιες και πραγματικές ανάγκες των ΑΕΙ οι οποίες θα έπρεπε να καλυφθούν με μόνιμο προσωπικό μελών ΔΕΠ.
Οι διδάσκοντες 407 αποκλείονται από κάθε ερευνητική δραστηριότητα. Με αυτόν τον τρόπο καταργείται ουσιαστικά η έννοια του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού καθώς διδάσκουν αντικείμενα χωρίς να πραγματοποιούν έρευνα πάνω σε αυτά. Επίσης, οι συμβασιούχοι διδάσκουν ένα μόνο συγκεκριμένο μάθημα αγνοώντας το σύνολο του γνωστικού αντικειμένου, γεγονός που έχει επιπτώσεις στην επιστημονική ενότητα του προγράμματος σπουδών, στην αξία των πτυχίων και στην περαιτέρω κατοχύρωση των συλλογικών επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων. Καταργείται, συνεπώς, η έννοια του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού, καθώς οι διδάσκοντες καλούνται να διδάξουν αντικείμενα που δεν γνωρίζουν με επάρκεια και δεν κάνουν έρευνες σε αυτά.
Οι συμβασιούχοι διδάσκοντες με το ΠΔ 407/80 εκτός από τα παραπάνω είναι και αποκλεισμένοι από τα όργανα διοίκησης. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό των συμβασιούχων στο σύνολο των διδασκόντων συνιστά αλλοίωση της συνταγματικά κατοχυρωμένης αρχής της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ. Και αυτό γίνεται φανερό αν αναλογιστούμε ότι οι οι συμβασιούχοι δεν μετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων οι οποίες τους αφορούν άμεσα (π.χ. προκήρυξη μελών ΔΕΠ) και τις οποίες καλούνται να υλοποιήσουν (π.χ. διαμόρφωση προγράμματος σπουδών).
Επιπλέον, η διαρκής και αυξανόμενη στελέχωση των πανεπιστημιακών τμημάτων με διδάσκοντες με το ΠΔ 407/80, παραβιάζει και την αυτοτέλεια των Ιδρυμάτων. Η διαπραγμάτευση και η έγκριση των πιστώσεων από το Υπουργείο έχει ως αποτέλεσμα την εξάρτηση σημαντικού μέρους του προγράμματος σπουδών από κέντρα λήψης αποφάσεων εκτός του Πανεπιστημίου. Άλλωστε, αυτή είναι μια κατεύθυνση που ευθυγραμμίζεται με τις διατάξεις του νέου νόμου-πλαισίου και της αξιολόγησης για τα τετραετή πλάνα ανάπτυξης που στόχο έχουν τον αυταρχικό έλεγχο των ΑΕΙ.
Τέλος, αυτή η αυξανόμενη εξάρτηση από το Υπουργείο αποτελεί μια απειλή προς τον περιορισμό των διδασκόντων και τη συρρίκνωση των περιφερειακών Πανεπιστημίων με την ταυτόχρονη ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Όμως, επειδή η διαδικασία της αναδιάρθρωσης είναι από τη φύση της αντιφατική, την ώρα που δημιουργείται ένα φθηνό εργατικό δυναμικό, κάποια μέλη ΔΕΠ αποκομίζουν τεράστια κέρδη καθώς αντί για να ασχολούνται με το διδακτικό και ερευνητικό τους έργο παράγουν έρευνα κάτω από τις επιταγές των εταιριών. Αυτό αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για τα Δημόσια Ιδρύματα, καθώς αποτελεί την κερκόπορτα εισόδου στοχευμένης και καθοδηγούμενης γνώσης και έρευνας προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου και όχι αυτού της κοινωνίας.
Η δυναμική του φοιτητικού κινήματος που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ανάχωμα στη μεταρρύθμιση σε εργασία και παιδεία. Οι νέοι συσχετισμοί που αναπτύχθηκαν μέσω του πανεκπαιδευτικού κινήματος στην περίοδο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων μας έδειξαν πως μπορούμε να κάνουμε προτάσεις συνδεδεμένα με τη στρατηγική που θέλουμε να υπηρετούμε δηλαδή την υπεράσπιση του δημοσίου πανεπιστημίου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε παρά να απαιτήσουμε τα αυτονόητα :
1) Μέλη ΔΕΠ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Μια πρόταση που χτυπά τις ελαστικές σχέσεις εργασίας οι οποίες γνωρίζουν άνθηση τα τελευταία χρόνια, εμποδίζοντας παράλληλα σε συγκεκριμένα κομμάτια καθηγητών να αναπτύσσουν επιχειρηματικές δραστηριότητες μετατρέποντας έτσι την ακαδημαϊκή έρευνα και διδασκάλους σε πάρεργα.
2) Προκήρυξη μόνιμων θέσεων για την κάλυψη των πάγιων και πραγματικών αναγκών των Πανεπιστημίων.
3) Άρση του εργασιακού Μεσαίωνα και της ομηρίας των συμβασιούχων διδασκόντων του ΠΔ 407/80.
4) Ανατροπή της πολιτικής των ελαστικών σχέσεων εργασίας και της μαύρης εργασίας την οποία συνεπάγονται. (Το υπάρχον καθεστώς εξάλλου πλήττει και τους μεταπτυχιακούς καθώς καθιερώνει συνθήκες μαύρης εργασίας και για τους ίδιους).

Συμμετοχικός Προϋπολογισμός

Τα τελευταία χρόνια η επέκταση της συνεργασίας μεταξύ αποκεντρωμένων φορέων και οι προσπάθειες των κινημάτων πόλεως να γνωστοποιήσουν στο ευρύ κοινό τις εμπειρίες εκδημοκρατισμού της δημοτικής διαχείρισης οδήγησαν σε πόλεις της Λατινικής Αμερικής στην προσπάθεια συμμετοχής ευρύτερων κομματιών της κοινωνίας στη λήψη αποφάσεων, πράγμα το οποίο αργότερα πήρε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ονομάστηκε Συμμετοχικός Προϋπολογισμός(ΣΠ).
Ο ΣΠ αποτελεί μια διαδικασία συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων που σχετίζονται με τους στόχους και την κατανομή των δημοσίων επενδύσεων σε τοπικό επίπεδο. Πρόκειται, δηλαδή, για πειράματα που στόχος τους είναι να αποκτήσουν οι πολίτες ενεργό ρόλο στον καθορισμό των επενδυτικών προτεραιοτήτων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, με την οργάνωση ετήσιων κύκλων ανοιχτών δημοσίων συνελεύσεων, οι οποίες λειτουργούν καθ' όλη τη διάρκεια του ενός έτους, με στόχο να καταρτιστεί πρόταση προϋπολογισμού για το επόμενο, που θα έχει ως βάση τα αιτήματα των πολιτών.
Η καινοτομία του ΣΠ συνιστάται στο ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνο οι τεχνικοί ή οι κυβερνήτες αυτοί που παίρνουν, κεκλεισμένων των θυρών, τις αποφάσεις γύρω από τα έσοδα και τις δαπάνες .Είναι ο πληθυσμός εκείνος που μέσω μιας διαδικασίας συζητήσεων και διαβουλεύσεων καθορίζει το ύψος των εσόδων και των δαπανών και αποφασίζει που θα γίνουν οι επενδύσεις, ποίες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες, οι δράσεις και τα έργα που θα πρέπει να αναπτύξει η δημαρχία, έτσι και ο προϋπολογισμός γίνεται συμμετοχικός.
Το μοντέλο του προϋπολογισμού όπως περιγράφεται παραπάνω, έχει δώσει δείγματα γραφής στην Νότια Αμερική όπου στόχο έχει τον εκδημοκρατισμό των τοπικών θεσμών ενώ στις Η.Π.Α., στην Βόρεια Ευρώπη και την Αφρική η συμμετοχή έχει περισσότερο "συμβουλευτική" έννοια και έχει πρωταρχικό στόχο την αύξηση της διαφάνειας. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ΣΠ πέρα από την οικονομική διαφάνεια είναι η ενεργοποίηση και η πολιτικοποίηση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού. Η δραστηριοποίηση αυτή του κόσμου αμφισβητεί στην ουσία την αυστηρή ιεραρχική δομή διευθύνοντα διευθυνομένου και την τεχνοκρατική ιδεολογία, βασικά χαρακτηριστικά του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής, επιβάλλοντας μια μορφή κοινωνικού ελέγχου. Η έννοια του ΣΠ στην ελληνική κοινωνία αποτελεί κάτι το ξένο και πόσο μάλλον άγνωστο, αφού η έλλειψη δημοκρατίας στα κέντρα λήψης αποφάσεων αλλά και οι αμέτρητες αδιαφανείς διαδικασίες είναι πλέον σύμφυτες με το ελληνικό κράτος. Ωστόσο , προσπάθειες έγιναν από μεμονωμένα ριζοσπαστικά σχήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης για την εφαρμογή του ΣΠ, προκειμένου να παταχθεί η χρόνια αδιαφάνεια αλλά και η γραφειοκρατικοποίηση των διοικητικών μηχανισμών, προσπάθειες οι οποίες δεν ευοδώθηκαν.
Όμως και στο ελληνικό Πανεπιστήμιο παρατηρείται έλλειψη δημοκρατίας στο τρόπο λήψεως αποφάσεων αλλά και έλλειψη διαφάνειας καθώς τα λιγοστά χρήματα που δίνονται, από τον κρατικό προϋπολογισμό, για την παιδεία κακοδιαχειρίζονται, και πολύ μικρό ποσοστό αυτών χρησιμοποιείται για την κάλυψη των αναγκών των τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Ο νέος νόμος πλαίσιο με πρόσχημα την οικονομική αυτοτέλεια των ιδρυμάτων θεσμοθετεί και εντείνει την τωρινή αδυναμία οικονομικού ελέγχου από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ως συνέχεια της κακής λειτουργίας των διοικητικών μηχανισμών των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που κάνει κυβέρνηση με το νόμο πλαίσιο και επιχειρεί να εισάγει τα τετραετή αναπτυξιακά πλάνα χρηματοδότησης, τους managers, και τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια μέτρα τα οποία θα αποτελέσουν την ταφόπλακα των Ανώτατων Ιδρυμάτων.
Σε έναν θεσμό όπως το ελληνικό Πανεπιστήμιο το οποίο είναι δημόσιο και όχι κρατικό οφείλουμε να κάνουμε προτάσεις που στόχο θα έχουν το βάθεμα της δημοκρατίας, τη δυνατότητα λα'ι'κής παρέμβασης και συμμετοχής στο εσωτερικό του. Απέναντι σε αυτούς θέλουν να μεταφέρουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων εκτός πανεπιστημίου, όπου λίγοι θα αποφασίζουν, αντιπροτάσουμε την εφαρμογή του ΣΠ στο ελληνικό Πανεπιστήμιο προκειμένου η εκπαιδευτική κοινότητα, που είναι η μόνη ικανή να γνωρίζει τις ανάγκες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να είναι και αυτή που θα αποφασίζει για την διαχείριση και κατανομή των οικονομικών πόρων τους. Με αυτό τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος για ένα άμεσο, δημοκρατικό και συνεπώς πραγματικό έλεγχο του πανεπιστημίου από τους φοιτητές και τους εργαζόμενους. Με προοπτική ο έλεγχος αυτός να περιλαμβάνει όλα τα διοικητικά θέματα των Ανώτατων Ιδρυμάτων.
Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε σαν θέση του Δικτύου Intifada αλλά σαν ζήτημα ή βάση για να προκαλέσει διάλογο και προβληματισμό πάνω στον Συμμετοχικό προυπολογισμό και τα αποτελέσματα του.